یکی دارد تف می اندازد

آنها همه با هم با هرزه درایی آشفته و درهمی پرسش میکنند چنان که گویی در صددند تا بدین طریق رد و نشان کلیه پرسش های اصیل را محو کنند . نه ، یاران راستینم را نمی توانم از میان پرسندگان ، از میان جوانان ، پیدا کنم . سالخوردگان و خاموشانی نیز که اکنون خود جزو آنها هستم ، در این مورد دسته کمی از جوانان ندارند . از هر چه بگذریم سر تا پای این پرسش ها به چه کار می آیند ، مگر نه این که از همه آنها کاملا سر خورده شده ام . احتمالا رفقای من به مراتب از من عاقل ترند و راه های خوبی که برای تحمل این زندگی اختیار می کنند کاملا از نوع دیگر است . لیکن ناچارم اضافه کنم که این راه ها ، اگر چه شاید در روز مبادا دردی از آنحا دوا کند ، یا تسکین دهنده و آرامبخش باشد و در شخصیت آنها منشأ تحولی شود ، اما در مجموع همان قدر مهم اند که راه زندگی من اهمیت دارد ،زیرا این که به هر سو می نگرم نشانی از موفقیت آنها نمی بینم ، چه اهمیت دارد . می ترسم که آخرین چیزی که به مدد آن رفقایم را تمیز خواهم داد ، خود موفقیت باشد .