طاهره قرهّ العین

ای مردم ، رستاخیزی نخواهد بود مگر آن رستاخیزی که شما در راه احقاق حق بر پا دارید . بهشت و جهنم شما همین دنیاست .  

خداوند ، عالم را آفریده است تا خلایق به شادی از ثروت و نعمت جهان بهره گیرند . پس ما میگوئم مالکیت ، فساد اجتمایی است . ذخیره ثروت به دست گروهی محدود به هنگامی که اکثریت از آن محروم است بالاترین فساد است . باید شما رعایا از اموال سهم برابر ببرید تا فقر از میان شما برخیزد . اگر زمین از آن خداست ، پس از آن یکایک شما نیز هست .  

                        برای شناخت بیشتر به ادامه مطلب رجوع کنید

زندگی نامه ..... (ویکی پدیا )

طاهره دختر «آمنه خانم قزوینی»، زنی عالم و «ملاصلاح برغانی»، و عروس «شیخ محمد تقی» معروف به «شهید ثالث» بود. «سید کاظم رشتی» پیشوای شیخیه به وی لقب «قرةالعین» داد و بهاالله او را «طاهره» نامید. قرةالعین شاعری خوش ذوق بود و در میان زنان شاعر شهرت خاصی داشته و دارد. وی فرزند حاج صالح قزوینی و همسرملا محمدبرغائی بود. در سال ۱۲۳۳ هجری قمری در قزوین به دنیا آمد. آثار شیخ احمد احسائی و سید کاظم رشتی را که رهبران مکتب شیخیه بودند، مطالعه کرد و با سید رشتی مکاتبه و ارتباط برقرار کرد و سید کاظم رشتی در رسائل خود او را قرةالعین نامید.^{[نیازمند منبع]}

طاهره در یکی از خانواده‌های مهم روحانی قزوین بدنیا آمد. او توانست تحصیلاتی عالی نزد پدر و مادر که هر دو مجتهد بودند داشته باشد. خانواده مادری او پیرو شیخیه بودند. اما خانواده پدری او از اصولیان معتقد بودند. هر چند او با پسر عمویش ازدواج نمود اما سرانجام پا در مسیر خانواده مادری گذاشت. او به کربلا رفت و در معیت بیوه سید کاظم رشتی، در خانه رشتی که درگذشته بود ساکن شد. در آنجا او رهبر شیخیه ای شد که سرانجام به جنبش باب پیوستند. فعالیت‌های او و اصرار طاهره در این مورد که قوانین اسلامی دیگر جدا از بابیت هستند در جامعه بابی‌ها جنجال آفرید. او در ماه محرم خشم علما را با پوشیدن تعمدی لباس‌های شاد و ظاهر شدن بی نقاب به بهانه جشن تولد باب بر انگیخت.  سرانجام فرماندار کربلا برای پیشگیری از خشونت او را دستگیر و به ایران برگرداند.         

زن .. از دیدگاه .. 

زن در ایران پیش از این گویی که ایرانی نبود

                                                    پیشه اش جز تیره روزی و پریشانی نبود

زندگی و مرگش اندر کنج عزلت میگذشت

                                                    زن چه بود آنروزها گر زانکه زندانی نبود

کس چو زن اندر سیاهی قرنها منزل نکرد

                                                   کس چو زن در معبد سالوس قربانی نبود

در عدالتخانه ی انصاف زن شاهد نداشت

                                                   در دبستان فضیلت زن دبستانی نبود

دادخواهی زنان میماند عمری بی جواب

                                                   آشکارا بود این بیداد پنهانی نبود

بس کسان را جامه و چوب شبانی بود لیک

                                              در نهاد جمله گرگی بود و چوپانی نبود

از برای زن بمیدان فراخ زندگی

                                             سرنوشت و قسمتی جز تنگ میدانی نبود

نور دانش را زچشم زن نهان می داشتند

                                             این ندانستن زپستی و گرانجانی نبود

زن کجا بافنده میشد بی نخ و دوک و هنر

                                             خرمن و حاصل نبود آنجا که دهقانی نبود

میوه های دکه ی دانش فراوان بود لیک

                                              بهر زن هرگز نصیبی زین فراوانی نبود

در قفس میارمید و در قفس می داد جان

                                             در گلستان نام از این مرغ گلستانی نبود

بهر زن تقلید تیه فتنه و چاه بلاست

                                            زیرک آن زن کو رهش زین راه ظلمانی نبود

آب و رنگ از علم می بایست شرط برتری

                                             با زمرد پاره و لعل بدخشانی نبود

جلوه صد پرنیان چون یک قبای ساده نیست

                                            عزت از شایستگی بود از هوسرانی نبود

از زر و زیور چه سود آنجا که نادان است زن

                                            زیور و زر پرده پوش عیب نادانی نبود

زن چو گنجور است عفت گنج و حرص و آز دزد

                                            وای اگر آگه ز آیین نگهبانی نبود

چشم و دل را پرده می بایست اما از عفاف

                                             چادر پوسیده بنیاد مسلمانی نبود

 شعر ....                  

گر بتو  افتدم  نظر  چهره  به چهره  رو به رو     شرح  دهم   غم  ترا   نکته  به  نکته  مو  به   مو

از  پی  دیدن  رخت    همچو  صبا     فتاده ام      کوچه به کوچه، در به در،خانه به خانه، کو به کو

دور دهان  تنگ  تو ، عارض عنبرین  خطت     غنچه به غنچه ، گل به گل ، لاله به لاله ، بو به بو

می رود  از فراق  تو  خون دل از دو دیده ام      دجله به دجله، یم به یم، چشمه به چشمه، جو به جو

مهر  ترا  دل  حزین    بافته  بر  قماش  جان     رشته به رشته ،  نخ به نخ ،  تار به تار،  پو به  پو

در دل خویش"طاهره"گشت و نجست جز ترا     صفحه به صفحه، لا به لا، پرده به پرده ، تو به تو